Kod dwuwymiarowy pozwala na zapis wielokrotnie większej ilości informacji bez zwiększania powierzchni kodu. Kod 2D może zawierać numer seryjny, dane producenta, dokładne rozmiary, datę wykonania, wizytówkę, może kodować instrukcję obsługi, ostrzeżenia, opis procesu przetwarzania, historię produktu, jego przeznaczenie, cały list przewozowy lub fakturę. Ponadto w kodzie można umieścić cyfrowy zapis grafiki (np. zdjęcie) lub dźwięk.
W kodach 2D zapis danych następuje na dwóch osiach, przez co są one bardziej pojemne niż ich kody liniowe (możliwość zakodowania większej ilości znaków alfanumerycznych). Dodatkowym atutem kodów 2D jest ich większa odporność na uszkodzenia. Częściowo uszkodzony kod 2D może być nadal poprawnie odczytany, dzięki zaimplementowanym mechanizmom korekcji błędów.

 


W świecie drukowanym można użyć kodów, aby przekazać adres internetowy, na którym będzie więcej informacji aniżeli na papierze. Obecnie większości aparatów telefonicznych posiada aparat fotograficzny z aplikacją umożliwiająca zamienianie obrazu kodu 2D na adres internetowy.
Dlatego warto umieszczać na materiałach drukowanych kodów 2D.

Gdzie warto umieścić kod 2D?

  • na ulotkach
  • na wizytówkach
  • na bilbordach
  • na roll up-ach
  • na plakatach

 

Co warto przekazać?

Na specjalnie przygotowanej stronie w standardach WAP  możemy przekazać dodatkową treść, zdjęcia, filmy, muzykę.

Aby wygenerować kod 2D można skorzystać z naszego generatora kodów 2D w standardzie QR Code (obsługiwanym przez komórki)

>>> generator kodu 2D <<<

Podczas drukowania ważne jest umieszczenie kodu w widocznym i dostępnym miejscu (np. prawy róg strony) oraz dobrej jakości. Jeżeli papier (plakat) będzie silnie oświetlany, to powinniśmy wybrać papier matowy (w skrajnych przypadkach błyszczący papier uniemożliwi zrobienie zdjęcia).

 

QR Code (QR jest skrótem od ang. Quick Response) – alfanumeryczny dwuwymiarowy matrycowy kwadratowy kod kreskowy wynaleziony przez japońską firmę Denso-Wave w 1994 roku. Kod QR Code stał się standardem, a aplikacje do czytania zaczęły być umieszczane przez producentów w aparatach komórkowych. Przykładem programu (aplikacji) na komórkę jest i-nigma.